| Rodzina: | Bignoniowate (Bignoniaceae) |
| Występowanie: | Ameryka Północna, Azja |
Rodzaj milin, należący do rodziny bignoniowatych (Bignoniaceae) i zawiera dwa gatunki pnączy: milin amerykański i milin wielkokwiatowy. Spotkać można również milin pośredni, będący mieszańcem wspomnianych gatunków.
Milin amerykański, kapsis korzeniowy (Campsis radicans) pochodzi z wilgotnych i suchych lasów południowo-wschodnich Stanów Zjednoczonych. Do Europy sprowadzono go w XVII wieku. Rośnie szybko i w naturze osiąga długość do 12 m, gdy w naszych warunkach około 5-8 m. Liście milinu amerykańskiego są ciemnozielone, pokryte od dołu drobnymi włoskami. Jesienią przebarwiają się na żółto. Obupłciowe, trąbkowate kwiaty mają długość 6-8 cm. W zależności od odmiany są koloru jaskrawopomarańczowego, pomarańczowoczerwonego, szkarłatnego lub żółtego. Kwiaty zebrane po 4-12 w baldachogrona rozwijają się na końcach tegorocznych pędów. W USA milin jest polecany miłośnikom kolibrów. Te malutkie ptaki bardzo lubią jego nektar i zlatują się doń z całej okolicy. Pnącze kwitnie stopniowo od lipca do września. Owocem są torebki długości do 12 cm, przypominające z wyglądu młode strąki bobu. Po dojrzeniu pękają, rozsiewając nasiona z dużymi aparatami lotnymi. Wszystkie części milinu są lekko toksyczne, a jego sok i pyłek kwiatów może powodować podrażnienia u osób uczulonych.
Milin wielkokwiatowy, milin chiński (Campsis grandiflora) występuje w Chinach i Japonii, gdzie dorasta do ponad 8 metrów długości. Intensywnie pomarańczowe lub czerwone, dzwonkowate kwiaty o długości 5-10 cm zebrane są w baldachogrona. Kwitnie od lipca-sierpnia do września. Pnącze wytwarza mało korzeni czepnych, za to owija się wokół podpór. Liście pod spodem pozbawione są włosków, w odróżnieniu od milinu amerykańskiego.
Medycyna tradycyjna:
Gatunek znany jest od wieków w medycynie chińskiej. Odwar z kwiatów używano m. in. na bule reumatyczne, problemy z oddawaniem moczu i świąd.